نهال دین
تا دانهای نکاشتهای هیچ مراقبتی نمیخواهد؛ اما همینکه دانه در زمین رفت پیوسته به مواظبت و آب وکود وسمپاشی بجا و مناسب نیاز دارد. انسان هم همین طورست. تاسوی قرآن نیامده شیطان کاری با او ندارد. چون این همان است که او میخواهد. اما همینکه پای در این وادی مینهد، حملهها و وسوسههای شیطان فرا میرسد واینجاست که: "در پناه لطف حق بایدگریخت".
توصیه قرآن نیز همین است: فاذا قرات القرآن فاستعذ بالله من الشیطان الرجیم.
ازاینرو گفتهاند: یکی ازآداب خواندن قرآن استعاذه است. "استعاذه" یعنی چسبیدن و پیوستن. به خدا استعاذه کردن یعنی دست به دامان اوشدن. وخداوند نیزپناه خواهدداد چون پناهدهنده است.
پس استعاذه، تنهاگفتن نیست بلکه حرکت و اقدامست. درست مثل وقتیکه تگرگ میبارد. تو نمیگویی پناه میبرم به سقف بلکه باشتاب تمام خود را به زیرسقف میکشی، واین همان معنی استعاذه است.
پس اگر قرآن میگوید: هنگام خواندن قرآن استعاذه کن و به خداپناه ببر، نه به این معناست که اعوذ بالله بگو، اگرچه گفتن این سخن نیزسنت پیامبر و مستحب است، اما در اینجا منظور آنست که بسوی خدا حرکت کن و خود را دامن کشان به دامان او برسان.
التماس دعا