انجمن علمی دانشجویی الهیات دانشگاه امام صادق علیه السلام

آبروی میدان

این جوان کیست که در قبضه‏ی او طوفانست؟

آسمان زیر سم مرکب او حیرانست

***

پنجه در پنجه‏ی آتش فکند گاه نبرد

دشت از هیبت این معرکه، سرگردانست

***

مشک بر دوش گرفته ست، و دل را در مشت

کوه‏مردی که همه آبروی میدانست

***

تا که لب‏تشنه نمانند غریبان امروز

می‏رود در دل آتش، به سر پیمانست

***

این طرف: کوه جوانمردی، ایثار، شرف

روبرو: قوم جفاپیشه و سنگستانست!

***

صف به صف می‏شکند پشت سپاه شب ‏کیش

آذرخشیست که غرنده‏تر از شیرانست

***

خیره بر خیمه‏ی زینب شده و می‏نگرد

کودکی را که تمامی عطش و، گریانست

***

سمت خون علقمه در آتش و، در سمت عطش

خیمه‏ها شعله‏ور، و بادیه اشک ‏افشانست

***

این که بر صفحه‏ی پیشانی او حک شده است

آیه‏هاییست که در سوره‏ی (الرحمن) است

حضرت عباس، دلاور با بصیرت کربلا

حضرت عباس فرزند علی ^{علیه‏السلام} و ام‏البنین ^{علیهاالسلام} در روز 4 شعبان سال 26 ه.ق. در مدینه متولد شد؛ 14 سال داشت که پدرش علی ^{علیه‏السلام} از دنیا رفت و در 34 سالگی در کربلا به شهادت رسید.

سومین همسر علی ^{علیه‏السلام} ام‏البنین ^{علیهاالسلام} دارای شش فرزند بود به نام‏های: عباس، عبدالله، جعفر، عثمان (این چهار نفر در کربلا به شهادت رسیدند) و فاخته و جمانه.

او در شجاعت نمونه‏ای از پدر بود و سایر کمالات را نیز از پدر به ارث برده بود.

ویژگی‌های نهضت‌های اصلاح طلب دینی از دیدگاه امام حسین‌

امام ^{علیه‏السلام} در آغاز نهضت خود به منظور متهم نشدن به قدرت‌طلبی و دنیاگرایی‌، غرض قیام خود را در متن وصیت‌نامه‌اش این چنین ذکر فرموده است‌:

«..اِنّی لَم‌ْ اَخْرُج‌ْ اَشِراً وَ لابَطِراً وَ لا مُفْسِداً وَ لا ظَالِماً اَنَّما خَرَجْت‌ُ لِطَلب الاِصْلاح فی امّة جدّی اُرید اَن‌ْ اَمُرَ بِالْمَعُروف وَ اْنهی عَن‌ِ المْنکْرَ وَ اسیر بسیرة جدی وَ علی‌ّ بن‌ابن طالب: ... حقیقت این است که قیام من نه از روی هوا و هوس و خودکامگی‌، و نه به خاطر فساد و ظلم‌، بلکه به خاطر اصلاح امت جدّم می‌باشد و می‌خواهم امر به معروف و نهی از منکر نمایم‌، و مطابق سیره جدم و پدرم علی بن ابی طالب ^{علیهما‏السلام} رفتار نمایم‌.»

ترک امر به معروف و نهی از منکر

مهم‏ترین آسیب و انحرافی که جامعه زمان امام حسین ^{علیه‏السلام} را فراگرفته و بشدت رایج بود، مطرح نبودن امر به معروف و نهی از منکر بود؛ به گونه‏ای که هر کس هر کاری می‏خواست انجام می‏داد. مردم، سخت مشغول کار و زندگی خود بودند و هیچ انتقادی هم نمی‏شد. این آشکارترین آسیبی بود که امام ^{علیه‏السلام} به خاطر آن قیام کرد؛ همچنانکه در وصیتنامه‏اش به برادر خود محمد بن حنیفه فرمود:

یاران بی نظیر امام حسین

امام حسین علیه‏السلام ویژگی‏ها و خصایصی دارد که برای دیگری در عالم واقع نشده است‌. حتی انبیا نیز در این ویژگی‌ها شرکت ندارند. بعضی از علمای گذشته درباره خصایص حسین علیه‏السلام کتاب‌هایی نوشته‌اند. از جمله خصایص حسین علیه‏السلام اجتماع عده‌ای از اصحاب و یاورانی است که از اولین تا آخرین نفر ایشان گرد هیچ پیغمبر یا امامی جمع‌نشده و نمی‌شود. عده یاران امام حسین علیه‏السلام که در کربلا به اتفاق شهید شدند، هفتاد و دو نفرند که قبل از قضیه کربلا چند نفر کشته شدند. از جمله‌: مسلم بن عقیل، هانی بن عروه و میثم تمار ‌و همچنین عبدالله ابن عفیف را که پس از قضیه کربلا شهید گردیدند باید به آنها ضمیمه کرد.

اما تعداد کسانی که همراه ابی عبدالله بن حسین علیه‏السلام به کربلا وارد شدند، پانصد به بالا ذکر شده حتی بعضی هزار نفر نیز نوشته‌اند که پس از خبر دادن حسین علیه‏السلام ازکشته شدنش کناره گرفتند. از سکینه علیها‏السلام منقول است که وقتی پدرم خطبه خواند و خبر داد که فردا من و هر که همراهم است، کشته می‌شود و هر کس می‌خواهد برود مانعی ندارد؛ دیدم ده نفر ـ ده نفر و حتی بیشتر با هم یا تنها فرار کردند.